اهن پاره های مقدس

اینجا اخرین نقطه ی انسانیت

اخرین کهکشان  ِ راه  ِ  ابدیت

اینجا در حومه ِ  متروکه ی ِ زمین

در عصر اهن پاره های ِ مقدس

و تکنولوژی ِ پوسیده

و سیاه سَت ،

با شالوده ای منتهی به اب راهی خشکیده

و دلتایی چارگوش.

خداحافظ رفیق

گفتم بهار

گفتی خزان

گفتم به روی ماه ِ تو

ای مهربان من سلام

گفتی خداحافظ  رفیق

ای لحظه های ِ واپسین

گفتم بمان

گفتی شما ؟!

اشک آسمان

آرزو کردم کاش

باران که باریدن گرفت

اشکم بریزد بر زمین

قلب سراسر خاکی ام

سرشار باشد از یقین

من آرزویی داشتم

آن روزهای واپسین

آن روزها که آسمان

دست اٌخوت داده بود

با رسم نارسم زمین

جفای دوستان

باور کن
شانه های خسته

دست ِ پینه بسته

و چشم های ِ منتظر را

در بحبوحه ی ِ انتظار
بی قراری را ، باور کن

در لحظه های ِ انفجار

سرمای بی انصاف ،

تا کی شکنجه می کند؟

ادم برفی ام را .

ستاره سربی

آسمان ،نترس.
پایان می یابد روزی
زمین قورت می دهد تو را
 به جرم خط خطی هایت
 دفتر ِ خاطرات ِ زمین
پُر شده از لودگی هایت
 سرزمین ِ آرزوهات
با طغیان های پاییزی
به هم پیچ خورده