رویای ابری

خوشا به حالت

موسیقی مهیجی دارد

شنیده شدن

و از نو بیان شدن

خوشا روزگارت که می روید

در دل جوانه های امید

و سبز می کند رویاهای کودکانه را

خوشا به حال اسمان

که تو را ترشح می کند

هنگام باران

معمای قرن بیست و یک

معمای قرن بیست و یک

تفریق من از تو

و تقسیم زندگی به نفع مرگ

خیانت شب های طولانی

به شامگاه ِ غربت زده

دیدگان مملو از انتظار

تضاد عجیب اسمان در قالب زمین

تکرار بی بدیل مکررات الزامی

و سرازیری ارزوها به زباله دانی ِ فردا

نوروز باستانی

نوروز باستانی

در کوچه های این شهر

در جاده های خاکی

پایش نهاده هرجا با رقص آریایی

با شور و شوق باران

از نو تازه کرده هر گوشه را ز ایران

یادش نرفته انگار آن نعره های شیران

در ردپای پاییز

در وسعت زمستان

ناهید پر گرفته در شادی سپندار

به سلامتی سکوت

نبض ام تند تند می زند

مثل گام های تو

وقت رفتن

پل های خراب شده را

جا می گذارد

چشم ام گاه گاه می بارد

اشک  ِ آسمان

در صورت ام غرق می شود

برگرد

برگرد

خاطره تنهاست هنوز

و غرورم

گرچه شکست

هنوز می بارد

هر روز و هر شب

چشم هایی که داشت

به تو عادت می کرد.