شعر پاییزم

من شعر ِ پاییزم

هر لحظه می لرزم

از این سرما

زردم ، کبودم ، شاعرم ..اما

هرگز نمی ریزم

بر دامن ِ سرد ِ زمین هرگز

نمی میرم ز ِ سرمای ِ تن ِ دنیا

پهلو نمی گیرم کنار ِ ساحل ِ دریا

من شعر پاییزم

فصل ِ خزانم در پس ِ فردا

حس و حال کودکانه من

پابرهنه درون ِ خلوت ِ من
می دویدی و من دلم می خواد
پا بذارم بروی بی کسی ام
کودکی های من تو را می خواد

باز نقاشی های بچه گی ام
جان تازه دوباره می گیرن
از دوباره عاشقت میشن
پس دوباره برات می میرن

انتهای انتظار

وقت ِ رفتن
چه ناگزیر می رسد
انتهای ِ راه
انتهای ِ خاطرات ِ ما
چه بی درنگ می رسند

چه زود لحظه های ِ ما
قاب ِ عکس ِ کهنه ای
در میان ِ خاطرات می شوند
قصه های ِ عاشقانه زود
جانسپار ِ کائنات می شوند

با تو و بی تو

با تو
همه را فهمیدم
زیبایی را
بهار را
امید را
و عشق را
و بی تو

شیرین

با تیشه هم
به جان کوه بیافتم
دیگر
کام فرهادم

شیرین نمی شود.