نوروز باستانی

نوروز باستانی

در کوچه های این شهر

در جاده های خاکی

پایش نهاده هرجا با رقص آریایی

با شور و شوق باران

از نو تازه کرده هر گوشه را ز ایران

یادش نرفته انگار آن نعره های شیران

در ردپای پاییز

در وسعت زمستان

ناهید پر گرفته در شادی سپندار

سرزمین قصه ها

باران

قطره قطره

در خیالم می چکاند

خاطرت را

میبرد اندیشه ام را

تا دیاری آشنا

میبرد تا در میان ِ لاله ها

برگها و واژه های بی پناه

قسمت کند

یکبار دیگر بوسه های آخرت را

رهگذر

عشق در یک قدمی ست

عاشقی نزدیک است

رهگذر می بیند

رقص ِ مهتابُ و پرستوها را

جشن را آینه ها می گیرند

در هیاهوی ِ نهان

رهگذر می خواند

روشنی و نفس ِامیّد را

 در دل ِ ثانیه ها

اشک آسمان

آرزو کردم کاش

باران که باریدن گرفت

اشکم بریزد بر زمین

قلب سراسر خاکی ام

سرشار باشد از یقین

من آرزویی داشتم

آن روزهای واپسین

آن روزها که آسمان

دست اٌخوت داده بود

با رسم نارسم زمین

باران با طراوت می زند

با طراوت می زند
باز باران بر تنم

می زند بر پلک هایم
بوسه ِ باران می کند

موج را در موج پنهان می کند
قایق ام را باز ویران می کند

نم نم از این دشت پنهان می شود
بغض هایم رنگ ِ باران می شود