دوئل انتهای شب

بدون تو

حس ِ باران دوستی ندارم

خورشید ِ هنگام طلوع را تماشا نمی کنم

کنج اطاق محو می شوم

و از تو در خیالم تصویر می سازم

برفی ترین تصویر را در خیال بارانی ام

با ذرات ِ عشق نقاشی می کنم

نام تو را در انتهای ذهنم خالکوبی می کنم

و سعی می کنم، بخاطر سپارم

رویای از دست رفته دیروز را

نازنین ام

هستی ام تنــــــــهاترین موجــــــود عالم نیستی

 

تـــک درخت خستـــــه ای از جنــس آدم نیستی

 

نـازنیـــن ام با نگــاهــــــــت درد مـــا را می بری

 

خستـــــه ای از روزگـــــار اما تو ماتــم نیستی

عاشقی

کاش میــــــشد عاشــــقی را گونه ای دیـگر نوشت

 

خـط کشـــــید بر عاشــــقی و واژه ای بـهتـر نوشت

 

کاش میــــــشد بـا اراده از کـنـــارش رد شویمــــــ

 

ردّ پـا را مــــحــو سـازیمـــ چون عبــور سرنوشت

 

افسوس

صـــــــد هــزاران غصه را با بودنـــت گم می کنم

 

بیـــــــنهایـت لـــحظه را در دامنــت گم می کنم 

 

میـــــــزنم افســوس را بر سیــنه ی دریــا ولی

 

بـار دیــــگر عشــق را بـا رفتنــــت گم می کنم

پوزش

در کوچه ی بی کســــــی فقط اشـــــــــک نبود

 

بودی و ولی ســــــــــایه ای از مشــــــــک نبود

 

پـــــوزش ای بـاور و تقــــدیر پر از لطفـــــ و صفا

 

"مـا " بودیــــم اگر جرعـــــه ای از رشـــــک* نبود

 

* رشک = حسد