انتهای انتظار

وقت ِ رفتن
چه ناگزیر می رسد
انتهای ِ راه
انتهای ِ خاطرات ِ ما
چه بی درنگ می رسند

چه زود لحظه های ِ ما
قاب ِ عکس ِ کهنه ای
در میان ِ خاطرات می شوند
قصه های ِ عاشقانه زود
جانسپار ِ کائنات می شوند

اهن پاره های مقدس

اینجا اخرین نقطه ی انسانیت

اخرین کهکشان  ِ راه  ِ  ابدیت

اینجا در حومه ِ  متروکه ی ِ زمین

در عصر اهن پاره های ِ مقدس

و تکنولوژی ِ پوسیده

و سیاه سَت ،

با شالوده ای منتهی به اب راهی خشکیده

و دلتایی چارگوش.

جفای دوستان

باور کن
شانه های خسته

دست ِ پینه بسته

و چشم های ِ منتظر را

در بحبوحه ی ِ انتظار
بی قراری را ، باور کن

در لحظه های ِ انفجار

سرمای بی انصاف ،

تا کی شکنجه می کند؟

ادم برفی ام را .