بدون تو
حس ِ باران دوستی ندارم
خورشید ِ هنگام طلوع را تماشا نمی کنم
کنج اطاق محو می شوم
و از تو در خیالم تصویر می سازم
برفی ترین تصویر را در خیال بارانی ام
با ذرات ِ عشق نقاشی می کنم
نام تو را در انتهای ذهنم خالکوبی می کنم
و سعی می کنم، بخاطر سپارم
رویای از دست رفته دیروز را
چندیــــــــــــــــست که بی وفـــــــا شدی یـار ِ قدیــــــم
از ســــــــــــــــــــــایه ی ما جــــــدا شدی یـار ِ قدیـــــم
از کـــــــــی تو چنین جــــــــدا ز احــــــوال ِ منــــــی ؟!
چندیـــــــــــــست که نــاخـــــــدا* شدی یـار ِ قدیـــــم
* ناخدا = خودسر ، خودخواه
می روم از شهر تو
می روم از شهرهای کاغذی
می گریزم از تمام بی کسی
می روم تا راه را هم گم کنم
شهر تنهایی سراغم را گرفت
می روم تا اوج تنها سر کنم
می سپارم دست تو، این چشم های منتظر
می روم با یاد تو، هرچند هستی منتظر
می روم تا شاید از اول تو را پیدا کنم
معمای قرن بیست و یک
تفریق من از تو
و تقسیم زندگی به نفع مرگ
خیانت شب های طولانی
به شامگاه ِ غربت زده
دیدگان مملو از انتظار
تضاد عجیب اسمان در قالب زمین
تکرار بی بدیل مکررات الزامی
و سرازیری ارزوها به زباله دانی ِ فردا
گفتم بهار
گفتی خزان
گفتم به روی ماه ِ تو
ای مهربان من سلام
گفتی خداحافظ رفیق
ای لحظه های ِ واپسین
گفتم بمان
گفتی شما ؟!
