رویش سبز چکامه

من آسمان ها را

زمین را

دشت ها را

دوست دارم

من آن زمستان را

کنار آدمک ها دوست دارم

من دوست دارم

بازی ِ پروانه ها را

با شعله های خیس آتش

اشک آسمان

آرزو کردم کاش

باران که باریدن گرفت

اشکم بریزد بر زمین

قلب سراسر خاکی ام

سرشار باشد از یقین

من آرزویی داشتم

آن روزهای واپسین

آن روزها که آسمان

دست اٌخوت داده بود

با رسم نارسم زمین

جفای دوستان

باور کن
شانه های خسته

دست ِ پینه بسته

و چشم های ِ منتظر را

در بحبوحه ی ِ انتظار
بی قراری را ، باور کن

در لحظه های ِ انفجار

سرمای بی انصاف ،

تا کی شکنجه می کند؟

ادم برفی ام را .

ستاره سربی

آسمان ،نترس.
پایان می یابد روزی
زمین قورت می دهد تو را
 به جرم خط خطی هایت
 دفتر ِ خاطرات ِ زمین
پُر شده از لودگی هایت
 سرزمین ِ آرزوهات
با طغیان های پاییزی
به هم پیچ خورده

تو نخواهی فهمید

تو نخواهی فهمید

نه نفس های ِ مرا...

نه دل ِ تنگ ِ مرا...

تو به دنیای خودت می نگری

تو مرا بهر ِ خودت می خواهی

نه مرا می خواهی

تو مرا شهد ِ تنهایی خود میدانی