باران با طراوت می زند

با طراوت می زند
باز باران بر تنم

می زند بر پلک هایم
بوسه ِ باران می کند

موج را در موج پنهان می کند
قایق ام را باز ویران می کند

نم نم از این دشت پنهان می شود
بغض هایم رنگ ِ باران می شود

تنهایی

چه کسی راز ِ مرا می داند ؟
چه کسی از پس  ِ این اینه ها
دل رسوای  ِ مرا می خواند ؟

چه کسی گفت که عاشق شده ام ؟
و به اندازه  گل
و به اندازه چشمان پُر از شیدایی
جان نثار  ِ دل  ِ دنیا شده ام

کودک احساساتی

باز آن کودک ِ احساساتی

با دلم بازی کرد !

باز از پشت ِ نقاب تردید

خاطرات ِ دلک ام را سر زد !

خواست اندازه تنهایی ِ من

بادبانی باشد

و سراسر همه فصل نبودن ها را

باد باشد و نسیمی باشد

رویش یک بغض

بغض می کرد

بغض با طعم ِ سالها دوری

بغض بی نشان و مجبوری

بعض می امد و می رفت

هم نشانه ی یک بغض ، هم نشانه ی دوری

ساعتی صبر ، ساعتی دوری ... سالهای خسته از این بغض

رویش دوباره یک عشق ... در کنار رویش یک بغض ....