جفای دوستان

باور کن
شانه های خسته

دست ِ پینه بسته

و چشم های ِ منتظر را

در بحبوحه ی ِ انتظار
بی قراری را ، باور کن

در لحظه های ِ انفجار

سرمای بی انصاف ،

تا کی شکنجه می کند؟

ادم برفی ام را .

ستاره سربی

آسمان ،نترس.
پایان می یابد روزی
زمین قورت می دهد تو را
 به جرم خط خطی هایت
 دفتر ِ خاطرات ِ زمین
پُر شده از لودگی هایت
 سرزمین ِ آرزوهات
با طغیان های پاییزی
به هم پیچ خورده

تو نخواهی فهمید

تو نخواهی فهمید

نه نفس های ِ مرا...

نه دل ِ تنگ ِ مرا...

تو به دنیای خودت می نگری

تو مرا بهر ِ خودت می خواهی

نه مرا می خواهی

تو مرا شهد ِ تنهایی خود میدانی

انتظار

بیا اسمان ِ دلم ستاره باران کن

سکوت را در تپش ترانه پنهان کن

من از هجوم ایه ها فراری ام اری

بیاو راه رسیدن به سایه اسان کن

چگونه می شود از غرور ادم گفت؟

تو با تمام بزرگی ات بیاو غفران کن

باران با طراوت می زند

با طراوت می زند
باز باران بر تنم

می زند بر پلک هایم
بوسه ِ باران می کند

موج را در موج پنهان می کند
قایق ام را باز ویران می کند

نم نم از این دشت پنهان می شود
بغض هایم رنگ ِ باران می شود