تنهایی

چه کسی راز ِ مرا می داند ؟
چه کسی از پس  ِ این اینه ها
دل رسوای  ِ مرا می خواند ؟

چه کسی گفت که عاشق شده ام ؟
و به اندازه  گل
و به اندازه چشمان پُر از شیدایی
جان نثار  ِ دل  ِ دنیا شده ام

کودک احساساتی

باز آن کودک ِ احساساتی

با دلم بازی کرد !

باز از پشت ِ نقاب تردید

خاطرات ِ دلک ام را سر زد !

خواست اندازه تنهایی ِ من

بادبانی باشد

و سراسر همه فصل نبودن ها را

باد باشد و نسیمی باشد

رویش یک بغض

بغض می کرد

بغض با طعم ِ سالها دوری

بغض بی نشان و مجبوری

بعض می امد و می رفت

هم نشانه ی یک بغض ، هم نشانه ی دوری

ساعتی صبر ، ساعتی دوری ... سالهای خسته از این بغض

رویش دوباره یک عشق ... در کنار رویش یک بغض ....