رویش سبز چکامه

من آسمان ها را

زمین را

دشت ها را

دوست دارم

من آن زمستان را

کنار آدمک ها دوست دارم

من دوست دارم

بازی ِ پروانه ها را

با شعله های خیس آتش

اشک آسمان

آرزو کردم کاش

باران که باریدن گرفت

اشکم بریزد بر زمین

قلب سراسر خاکی ام

سرشار باشد از یقین

من آرزویی داشتم

آن روزهای واپسین

آن روزها که آسمان

دست اٌخوت داده بود

با رسم نارسم زمین

تو نخواهی فهمید

تو نخواهی فهمید

نه نفس های ِ مرا...

نه دل ِ تنگ ِ مرا...

تو به دنیای خودت می نگری

تو مرا بهر ِ خودت می خواهی

نه مرا می خواهی

تو مرا شهد ِ تنهایی خود میدانی

انتظار

بیا اسمان ِ دلم ستاره باران کن

سکوت را در تپش ترانه پنهان کن

من از هجوم ایه ها فراری ام اری

بیاو راه رسیدن به سایه اسان کن

چگونه می شود از غرور ادم گفت؟

تو با تمام بزرگی ات بیاو غفران کن

باران با طراوت می زند

با طراوت می زند
باز باران بر تنم

می زند بر پلک هایم
بوسه ِ باران می کند

موج را در موج پنهان می کند
قایق ام را باز ویران می کند

نم نم از این دشت پنهان می شود
بغض هایم رنگ ِ باران می شود