تو نخواهی فهمید

تو نخواهی فهمید

نه نفس های ِ مرا...

نه دل ِ تنگ ِ مرا...

تو به دنیای خودت می نگری

تو مرا بهر ِ خودت می خواهی

نه مرا می خواهی

تو مرا شهد ِ تنهایی خود میدانی

انتظار

بیا اسمان ِ دلم ستاره باران کن

سکوت را در تپش ترانه پنهان کن

من از هجوم ایه ها فراری ام اری

بیاو راه رسیدن به سایه اسان کن

چگونه می شود از غرور ادم گفت؟

تو با تمام بزرگی ات بیاو غفران کن

باران با طراوت می زند

با طراوت می زند
باز باران بر تنم

می زند بر پلک هایم
بوسه ِ باران می کند

موج را در موج پنهان می کند
قایق ام را باز ویران می کند

نم نم از این دشت پنهان می شود
بغض هایم رنگ ِ باران می شود

تنهایی

چه کسی راز ِ مرا می داند ؟
چه کسی از پس  ِ این اینه ها
دل رسوای  ِ مرا می خواند ؟

چه کسی گفت که عاشق شده ام ؟
و به اندازه  گل
و به اندازه چشمان پُر از شیدایی
جان نثار  ِ دل  ِ دنیا شده ام

کودک احساساتی

باز آن کودک ِ احساساتی

با دلم بازی کرد !

باز از پشت ِ نقاب تردید

خاطرات ِ دلک ام را سر زد !

خواست اندازه تنهایی ِ من

بادبانی باشد

و سراسر همه فصل نبودن ها را

باد باشد و نسیمی باشد