شعر پاییزم

من شعر ِ پاییزم

هر لحظه می لرزم

از این سرما

زردم ، کبودم ، شاعرم ..اما

هرگز نمی ریزم

بر دامن ِ سرد ِ زمین هرگز

نمی میرم ز ِ سرمای ِ تن ِ دنیا

پهلو نمی گیرم کنار ِ ساحل ِ دریا

من شعر پاییزم

فصل ِ خزانم در پس ِ فردا

حس و حال کودکانه من

پابرهنه درون ِ خلوت ِ من
می دویدی و من دلم می خواد
پا بذارم بروی بی کسی ام
کودکی های من تو را می خواد

باز نقاشی های بچه گی ام
جان تازه دوباره می گیرن
از دوباره عاشقت میشن
پس دوباره برات می میرن

انتهای انتظار

وقت ِ رفتن
چه ناگزیر می رسد
انتهای ِ راه
انتهای ِ خاطرات ِ ما
چه بی درنگ می رسند

چه زود لحظه های ِ ما
قاب ِ عکس ِ کهنه ای
در میان ِ خاطرات می شوند
قصه های ِ عاشقانه زود
جانسپار ِ کائنات می شوند

تاوان زندگی

آزرده از انتظار

درمانده از سکوت

شکننده تر از شیشه

ساکت تر از غروب

و یک عالمه واژه نامطبوع

برای کودک درون

و آدمک دست و پاچلفتی

در حال دست و پا زدن 

برای نجات خویشتن

دوئل انتهای شب

بدون تو

حس ِ باران دوستی ندارم

خورشید ِ هنگام طلوع را تماشا نمی کنم

کنج اطاق محو می شوم

و از تو در خیالم تصویر می سازم

برفی ترین تصویر را در خیال بارانی ام

با ذرات ِ عشق نقاشی می کنم

نام تو را در انتهای ذهنم خالکوبی می کنم

و سعی می کنم، بخاطر سپارم

رویای از دست رفته دیروز را