می روم از شهر تو

می روم از شهر تو

می روم از شهرهای کاغذی

می گریزم از تمام بی کسی

می روم تا راه را هم گم کنم

شهر تنهایی سراغم را گرفت

می روم تا اوج تنها سر کنم

می سپارم دست تو، این چشم های منتظر

می روم با یاد تو، هرچند هستی منتظر

می روم تا شاید از اول تو را پیدا کنم

چشم هایم را ببین

چشم هایم را ببین

میدانی چند بار گریسته اند ؟

می توانی حدس بزنی

چند بار چشم به راهت بوده اند ؟

چشم هایم را ببین

در عمق چشمانم می شنوی صدا را؟

می شنوی صدای محو شدن خدا را؟

این دلم را می لرزاند

چیست این صدای مجهول و کذائی ؟!...

رویای ابری

خوشا به حالت

موسیقی مهیجی دارد

شنیده شدن

و از نو بیان شدن

خوشا روزگارت که می روید

در دل جوانه های امید

و سبز می کند رویاهای کودکانه را

خوشا به حال اسمان

که تو را ترشح می کند

هنگام باران

معمای قرن بیست و یک

معمای قرن بیست و یک

تفریق من از تو

و تقسیم زندگی به نفع مرگ

خیانت شب های طولانی

به شامگاه ِ غربت زده

دیدگان مملو از انتظار

تضاد عجیب اسمان در قالب زمین

تکرار بی بدیل مکررات الزامی

و سرازیری ارزوها به زباله دانی ِ فردا

نوروز باستانی

نوروز باستانی

در کوچه های این شهر

در جاده های خاکی

پایش نهاده هرجا با رقص آریایی

با شور و شوق باران

از نو تازه کرده هر گوشه را ز ایران

یادش نرفته انگار آن نعره های شیران

در ردپای پاییز

در وسعت زمستان

ناهید پر گرفته در شادی سپندار