معمای قرن بیست و یک

معمای قرن بیست و یک

تفریق من از تو

و تقسیم زندگی به نفع مرگ

خیانت شب های طولانی

به شامگاه ِ غربت زده

دیدگان مملو از انتظار

تضاد عجیب اسمان در قالب زمین

تکرار بی بدیل مکررات الزامی

و سرازیری ارزوها به زباله دانی ِ فردا

نوروز باستانی

نوروز باستانی

در کوچه های این شهر

در جاده های خاکی

پایش نهاده هرجا با رقص آریایی

با شور و شوق باران

از نو تازه کرده هر گوشه را ز ایران

یادش نرفته انگار آن نعره های شیران

در ردپای پاییز

در وسعت زمستان

ناهید پر گرفته در شادی سپندار

به سلامتی سکوت

نبض ام تند تند می زند

مثل گام های تو

وقت رفتن

پل های خراب شده را

جا می گذارد

چشم ام گاه گاه می بارد

اشک  ِ آسمان

در صورت ام غرق می شود

سرزمین قصه ها

باران

قطره قطره

در خیالم می چکاند

خاطرت را

میبرد اندیشه ام را

تا دیاری آشنا

میبرد تا در میان ِ لاله ها

برگها و واژه های بی پناه

قسمت کند

یکبار دیگر بوسه های آخرت را

تو مرا گم کردی

تو چقدر بی تابی

پس نفس های مرا گم کردی !!

نغمه های دل تنهای مرا ،

با سکوت دنیا ،

زیر پا له کردی

تو به فردای خودت دلبستی

تو مرا گم کردی