شعر پاییزم

من شعر ِ پاییزم

هر لحظه می لرزم

از این سرما

زردم ، کبودم ، شاعرم ..اما

هرگز نمی ریزم

بر دامن ِ سرد ِ زمین هرگز

نمی میرم ز ِ سرمای ِ تن ِ دنیا

پهلو نمی گیرم کنار ِ ساحل ِ دریا

من شعر پاییزم

فصل ِ خزانم در پس ِ فردا

معمای قرن بیست و یک

معمای قرن بیست و یک

تفریق من از تو

و تقسیم زندگی به نفع مرگ

خیانت شب های طولانی

به شامگاه ِ غربت زده

دیدگان مملو از انتظار

تضاد عجیب اسمان در قالب زمین

تکرار بی بدیل مکررات الزامی

و سرازیری ارزوها به زباله دانی ِ فردا

به سلامتی سکوت

نبض ام تند تند می زند

مثل گام های تو

وقت رفتن

پل های خراب شده را

جا می گذارد

چشم ام گاه گاه می بارد

اشک  ِ آسمان

در صورت ام غرق می شود